WE WORDEN OUDER EN CONTACTEN VERWATEREN

WE WORDEN OUDER EN CONTACTEN VERWATEREN

Het is onvermijdelijk, naarmate we ouder worden, verliezen we soms contact met oude vrienden. Vroeger was ik elk weekend wel ergens in het land aan het wandelen, steeds weer de vele bekenden ontmoetend die ik in de loop der jaren heb leren kennen. Maar tegenwoordig is dat minder frequent.

Als ik nu sporadisch in Nederland aan een wandeltocht van OLAT deelneem, kom ik toch nog wel mensen tegen die zich mij herinneren. Uiteindelijk was ik ruim 32 jaar actief binnen de vereniging en heb ik vele activiteiten opgestart, zoals clubreizen, wandelpaden, Dinsdags Wandelen en Wandelen in Rooi.

Ook in de Lange Afstand Wandelsport (boven de 59 km), Prestatie Wandelsport (boven de 6,7 km) en bij de Lange Afstandswandelpaden was ik zeer actief. Veel van die paden zijn opgegaan in andere routes met nieuwe namen.

Mijn gedachten dwalen regelmatig af naar wandelvrienden die met mij op wandelreizen zijn meegegaan. Zoals de vijfentwintig Ardennen wandelweken die ooit begonnen als een week rond Pasen en later elk jaar twee weken werden. Hierbij werd een groot huis voor 32 tot 36 personen gehuurd in de Belgische Ardennen. Er werd met vier personenbusjes gereden en in groepen van 10-15 km, 20-35 km en 30-40 km gewandeld. Na terugkomst in het huis begon ik aan de warme maaltijd, altijd driegangen. Na afloop koffie/thee en gezellig aan de trappist tot in de vroege uurtjes. Om zes uur was ik alweer bezig met het ontbijt voor te bereiden.

Op zaterdag kwam er een touringcar met deelnemers voor de volgende week, en namen de deelnemers van de eerste week mee terug. Op die dag had ik met de dagwandelaars erbij rond de 80 mensen aan de chili con carne.

Mooie tijden, en altijd waren de reizen een jaar van tevoren al volgeboekt, want iedereen boekte direct weer voor het volgende jaar. 

Een zestigtal trouwe deelnemers, sommigen niet meer onder ons, zoals Hans Hoek, Lodewijk Zwennes, Frans Staal, Trudy Taal, Peter van de Ven, Arie Evegroen, Loes Jansen-de Gooij, Jan Bruel, Martin van Ruyven, Sjaak en Nel, de groep uit Noord-Holland met Gre en Gerard Steltenpool, Margriet Fischer en vele anderen. Soms denk ik, hoe zou het met hen gaan? Soms stuur ik een berichtje of bel ik zelfs. Echter, met ruim vijfduizend wandelbekenden is dat niet haalbaar.

De deelnemers aan mijn wandelreizen na de Ardennen wandelweken, zoals met 27 wandelvrienden naar Nieuw-Zeeland en Australië. Een paar maanden geleden zag ik Mieke Gieling weer, die daar bij was en toen 70 jaar werd. Het was geweldig haar weer te zien in Utrecht in mei j.l.

De grote groep voor Korea, Japan en Taiwan, waar ik voor de eerste maal heen ging met 23 personen. Waar ik Ruud Louer had gevraagd om achteraan te lopen, zodat iedereen tussen ons moest zijn. Toen we aankwamen op het station Shinjuku in Tokyo, dat dagelijks door gemiddeld 3,64 miljoen reizigers wordt gebruikt, was dat een ervaring. Eerst bij aankomst de uitgang Zuid en uiteindelijk de juiste uitgang West. Geen bus van het hotel te bekennen, maar uiteindelijk gelukt. Wat een ervaring was dat in Azië. Nu ken ik de weg als mijn broekzak.

Ik denk ook terug aan Coen en Ria, Rogier en Monique, Jan en Maria, de hele groep van Wim Maas, en al die wandelaars die de afgelopen 18 jaren met mijn wandelreizen zijn meegegaan. Sommigen voor het laatst gezien tijdens de wandelreis naar San Antonio in Texas, waar we met drieëndertig wandelaars waren. Mooie herinneringen passeren regelmatig en ik denk er met genoegen aan terug. Ook nu weer, na elke wandelreis is het fijn als je afscheid neemt en ziet dat er een groep gevormd is. Natuurlijk lukt het niet altijd om een totale hechte groep te maken.

Met sommigen heb ik contact via Facebook en een groot aantal zie ik nog op mijn huidige wandelreizen. Maar ik zou ze allemaal wel eens willen vragen: Hoe gaat het met je? Maar het komt er niet van. Hebben jullie dat nu ook?

Met wandelgroeten,
Theo