Wandelreis Boras Zweden

VERTREK NAAR BORAS ZWEDEN

Goedemorgen aan bakkie 65+ koffie bij de MC Donald wachten op de bus naar Boras van ZDS-wandelsportreizen heb er zin op de wat regenachtige dag.

Komt de jas die ik gisteren tegen de kou en regen gekocht heb direct goed van pas. Al een wakker wandeling gemaakt en met de trein naar Veendam.

Nooit geweten dat daar ondertussen ook een is. Laatste keer geweest met moeder maar Oma en met vader maar begravenis van Opa.

Was denk rond de 23 jaar was een heel indrukwekkende begravenis dat weet ik wel. Het hele dorp was toe uitgelopen en stond langs de weg met hoed af toen we met een lange stoet achter 3 wandelende van de kerk naar de begraafplaats gingen. Opa had zelf zijn begrafenis georganiseerd , maar dan ook alles van de preek, rouwkaarten, envelope geschreven, de volgauto en het gebak en koffie na afloop. Hij was ouderling in de kerk en de plaatselijke schoenmaker. Heel was spijkertjes uit de werktafel moeten trekken of hakken moeten stapelen. Hij hield je altijd wel bezig.

GÖTEBORG - BORAS

Na de ontscheping hebben we een paar uur de tijd om Göteborg te verkennen. Er zijn enkele kopieën van een plattegrond beschikbaar, maar niet iedereen is hier even bedreven in. Gelukkig ben ik zelf een ervaren kaartlezer en heb ik met behulp van chatGPT en Komoot een leuke wandelroute samengesteld. Samen met een gezellige groep gaan we op pad.

Onderweg genieten we van het mooie weer en maken we een tussenstop bij een terras om iets te drinken. Terwijl sommigen van de groep even rondkijken bij souvenirwinkels of andere zaken, genieten wij van een verfrissend drankje en het zonnetje op ons gezicht.

Na ons bezoek aan Göteborg rijden we verder naar Boras. Voor mij is dit toch wel spannend, want waar zal ik slapen en hoe moet ik me inschrijven? Gelukkig is er snel contact gelegd met Winnie en hebben we afgesproken met Herman van Oorschot en dochter Barbara op een terrasje op de Vismarkt. Daar zijn nog veel meer bekenden en het is leuk om na zo'n lange tijd weer bekenden te zien en bij te praten.

De slaapplaats op een kamer van een soort herberg op de camping is prima in orde en we hebben alles wat we nodig hebben. Later op de avond zoeken we een aantal Zweedse vrienden op waarmee we de avond gezellig doorbrengen. Het voelt goed om weer terug te zijn op de Europese IML wandelingen en te kunnen genieten van het gezelschap van vrienden en bekenden.

Als ik me klaarmaak om te gaan slapen, realiseer ik me dat ik niet goed voorbereid ben op kamperen. Ik heb geen kussen, slaapzak of handdoeken bij me. Gelukkig zie ik bij Winnie een extra dekbed liggen en besluit ik deze voor de nacht te gebruiken. Mijn jas vouw ik op als kussen.

Na een rustige nacht en een wat improviseerde slaapplek met een goed matras, sta ik 's ochtends op om me te wassen en mijn tanden te poetsen bij de kraan. Ik besluit om vandaag te kijken hoe ik dit kamperen beter kan aanpakken en eerst te genieten van een goede nachtrust.

VEEL TE LAAT

Vandaag wandelen we de eerste dag van de Linnemarchen in Boras, Zweden. Vanuit het stadion worden we uitgeleid door een militaire kapel. We wandelen eerst langs de camping waar ik momenteel verblijf. Vervolgens gaan we de dierentuin in, maar de meeste dieren zijn nog in hun nachthokken. Ik kan alleen een aantal hyena's, bokjes en een cheeta bespeuren. Daarna zwerven we door een heuvelachtig bosgebied. Het voelt een beetje als de parkoersen in Apeldoorn in vroegere tijden op de 50 kilometer, maar dit is veel heuvelachtiger en ik geniet volop van wat me geboden wordt.

Ik besef dat ik hier veel te laat kom, want deze tocht behoort met de Vierdaagse van Chantonnay tot een van de mooiste wandelingen van het hele IML-circuit. Ik had deze tochten eerder in mijn programma willen opnemen, maar vond dat er te veel doublures waren met mijn wandelreis naar Noorwegen. In 2018 wilde ik deze tocht dan eindelijk gaan wandelen, maar toen kreeg ik een aantrekkelijke uitnodiging vanuit China om daar aanwezig te zijn bij twee grootse wandelfestivals waarbij mijn vliegtickets en hotel betaald werden. Dat kon ik niet laten lopen. Maar nu kwam het er dan toch van, al leek het ook nu weer niet door te gaan, maar gelukkig heeft Jan een oplossing gevonden zodat ik dit geweldige wandelevenement mag beleven.

De verzorging is uitstekend met koffie, limonade, banaan, brood en brioches. Niets dan lof voor de organisatie. Bij binnenkomst weer in Boras voerden ze ons langs de VisKaai, waar menig wandelaar een terras opzocht in het heerlijke zonnetje. Maar er moest nog twee kilometer afgelegd worden naar de finish waar de deelnemers een mooie medaille omgehangen kregen. Daarna dronk ik nog even iets met mijn Belgische wandelvrienden Maria, Jan Janssen en Jean Paul, maar daarna lekker douchen op de camping met de bij de receptie gescoorde handdoek.

In de avond hebben we op de camping een fijne sfeer met onze wandelvrienden uit Zweden en met een meegebracht drankje en hapje was het elke avond gezellig. Morgen is alweer de laatste wandeldag en ik kijk er naar uit wat we morgen voorgeschoteld krijgen.

HOE ZO REGEN? TOCH EEN MINPUNTJE

De lucht is zwaar bewolkt, zouden de weervoorspellers dan toch gelijk krijgen? Ik besluit toch maar een extra jack mee te nemen.

We wandelen over de camping en beginnen gestaag aan de beklimming van de Ryssby klint via de Linnestigen. Op de top zien we de stad Boras en realiseren ons dat het een industriestad is, wat gisteren niet zo opviel toen we door het charmante centrum wandelden.

Onze ademhaling komt weer een beetje op peil en we beginnen met afdalen, maar dat duurt niet lang, want al snel worden we op de proef gesteld met een ferme stijging.

Op ongeveer 4 kilometer sla ik de waterpost over, maar bij de 7,5 kilometer post begint het wat te druppelen en besluit ik koffie met een sandwich wafel te nuttigen binnen in het skiclubhuis. Dit voorbeeld wordt later gevolgd door meerdere mensen. Ondertussen verandert het druppelen in echte regen, dus besluit ik rustig nog een extra koffie en wafel te nemen en te wachten tot de bui voorbij is.

Wanneer de regen is gestopt en veranderd is in druppels, ga ik weer op pad. Onderweg zie ik enkele sneeuw- en ijsplaten liggen, maar ik vermijd ze. Iemand voor me loopt er echter overheen en glijdt uit, gelukkig valt hij niet op zijn achterhoofd.

We wandelen over enkele paden met boomstroken, rotsen en stenen. Ik kan alle uitglijders ontwijken. Maar wanneer we bij de volgende verzorgingspost aankomen en ik een broodje met wat te drinken neem en op een bankje ga zitten, blijkt dat het laatste wafeltje dat ik at, te zwaar was. Een poot van het bankje begeeft het en ik glij langzaam van het bankje af. Omstanders snellen toe om te helpen, het is een komische situatie, maar niemand heeft het op de foto of film gezet, dus het is een gemiste kans.

Wanneer we bij een meer aankomen, denk ik dat we rustig naar Boras zullen wandelen, maar ik vergis me. We moeten over een smal pad naar boven klimmen. Het is prachtig, maar ik moet wel even zweten om de top te bereiken.

Op een bepaalde plek timmerden kinderen en hun ouders vogelkastjes, en er was ook een jeugdwandeltocht met opdrachten en spelletjes. Onderweg waren een aantal knuffels langs de route opgehangen of geplaatst.

Na nog een keer een lus over een smal pad te hebben gelopen, ging het echt naar beneden over de camping. Voor mij was dit het ideale moment om een lekkere warme douche te nemen en droge kleren aan te trekken, omdat ik onder mijn regenjack bezweet was geraakt. Ik vraag me af hoeveel calorieën ik heb verbrand tijdens deze tocht.

Dat zal waarschijnlijk wel teniet worden gedaan door het uitgebreide buffet op de ferry. Ik verheug me al op de zalm, haring en mosselen.

Ik heb

genoten

van deze prachtige wandeltochten met IVV en IML waardering, en van de goede verzorging en mooie parcoursen. Wat wil je nog meer?

Toch heb ik een minpuntje ontdekt, namelijk dat er geen huldiging was voor de IML-onderscheidingen. Ik vond het vreemd dat Arie Klootwijk zijn 75x IML-waardering niet officieel in ontvangst kon nemen.